به گزارش مشرق، انتخاب می‌نویسد: اظهارات اخیر حسن روحانی رئیس‌جمهور، شماری از حامیان او را که در طول ۶ سال گذشته، دست‌کم به تغییر بنیان‌های فکری دولت دل بسته بودند، ناامید کرده است.

حسن روحانی چهارم خردادماه در دیدار اصحاب رسانه با او، گفته است: «من هر روز از توی ماشینم قیافه مردم را می‌بینم و نظرسنجی می‌کنم. از روی اینکه چند نفر می‌خندند، چند نفر عصبانی هستند، چند نفر قیافه‌شان گرفته است.»

این اظهارات، واکنش‌های فراوانی از سوی اهالی رسانه، مردم عادی و تعدادی از شخصیت‌های مشهور به دنبال داشته است. اساس انتقاد آنها نیز بر این موضوع استوار شده که «نظرسنجی» مورد اشاره روحانی- اگر بتوان نام آن را نظرسنجی گذاشت- اولاً علمی نیست و در ثانی نتیجه‌گیری روحانی از آن نادرست است. اگر به سال ۹۲ و فضای انتخاباتی آن سال بازگردیم، باور اینکه گوینده این سخنان حسن روحانی باشد، بسیار دشوار است.

نویسنده می‌افزاید: با این وجود، دولت دوم روحانی پس از چند ماه، به تدریج نشانه‌هایی بروز داد که گویا اصول کلی و اساسی که پایه اعتماد مردم و نخبگان سیاسی و اجتماعی به آن بود را کنار گذاشته است. این موضوع، در اظهارات شخص حسن روحانی و گاه برخی مقام‌های ارشد دولت به چشم می‌خورد. اینکه روحانی از «نظرسنجی» از روی «قیافه» مردم آن هم از داخل خودروی خود می‌گوید، نباید انتظار داشته باشد همان مردمی که از پوپولیسم و اظهارات و تصمیمات غیرعلمی رویگردان شده بودند، از آن استقبال کنند.

این اظهارات در گستره بزرگی مورد تمسخر مردم قرار گرفته و عده‌ای به تلخی از آن اظهار تاسف کرده‌اند. برخی به محاسبه نشسته‌اند که روحانی در خودروی ضدگلوله‌اش در مسیری که برای رسیدن به محل کارش طی می‌کند با سرعتی که خودرو دارد، چند نفر را خواهد دید و چهره آنها احتمالاً چگونه خواهد بود! سایر واکنش‌ها هم تا همین حد شوخ‌طبعانه و در عین حال واقع‌بینانه و تلخ است.

اظهارات روحانی در مورد مهم نبودن کوچک شدن سفره مردم حتی از این هم بدتر است. این اظهارات از سوی عده‌ای، بی‌توجهی به وضعیت معیشت مردم تلقی شده، از سوی عده‌ای دیگر، حتی نوعی اذعان به کوچک‌تر کردن عمدی سفره‌های مردم به قصد توجه به اولویت‌های دیگر عنوان شده است.

روحانی حتی به این موضوع ساده هم توجه نکرده که چنین اظهاراتی در شرایطی که اوضاع اقتصادی مردم روزبه‌روز بدتر می‌شود، و چشم امید همه به وعده‌های مسئولین است، نوعی دهن‌کجی به مردم، نمک بر زخم آنها پاشیدن و بستن روزنه‌های امید آنها به بهبود اوضاع معیشتی‌شان تلقی می‌شود.